Τα λόγια γίνονται φορές, κλωστές


«Ήταν μια φορά κι έναν καιρό,
μία φορά μ’ έναν καιρό,
αλλά άλλαξε απότομα η φορά
και γύρισε ο καιρός,
κι έγινε ένας καιρός, μία φορά...»




















Στάλαξε του σούρουπου το γκρι
μέσα στο μπλε μου το βαθύ
κι ασήμισε θαρρείς, λευκό ποτήρι…
Ύστερα του πήρα την κλωστή
όση ζητούσε να κοπεί
την στήριξα καλά, στα δυο μου χείλη…

Τα λόγια γίνονται φορές, κλωστές
στα δόντια κόβονται,
τα χείλη σου ματώνουν
Γι αυτό σου λέω, νιώσε τις σιωπές
που αίμα γεύονται
και ύστερα στεγνώνουν

Έψαχνε το βλέμμα του να βρει
μία βελόνα στο χαλί
και σκόρπιζε τις λέξεις σαν βιβλίο…
Άκουσε μονάχα την κραυγή
που ‘χει ποτήρι πριν σπαστεί
και γύρισε να δει το γκρι τοπίο…

Τα λόγια γίνονται φορές, κλωστές
το στόμα ράβουνε
για να μην θανατώσει
Γι αυτό σου λέω σπάσε τις σιωπές
φιλί να στάξουνε
να δούμε αν λυτρώσει

στον Σ.Π. και σε ό,τι μας "γλυκαίνει" την καρδιά...

Σύνδρομο νυχτερινό


Πάντα τις νύχτες συντροφιά μου είσαι
είσαι μαζί μου, ξανά, πουθενά
Κάνεις τσιγάρο την καρδιά μου κ’ είναι
μία ανάληψη στην καταχνιά

Λέει το ράδιο «η ώρα τρεις»
κι εγώ, ακούω «τώρα κανείς»
κανείς απ’ τους δυο μας εδώ
σύνδρομο μοιάζει, νυχτερινό.
Να ‘μαι ο ήχος και η κραυγή
μίας σιωπής που αιμορραγεί
καθώς ξυπνά με πυρετό
για να φιλήσει τον πανικό

Βάζω στο ράδιο τραγούδια πόνου
να ‘ναι η θλίψη διπλή μαχαιριά
όταν γυρίζω σε ταινίες τρόμου
μες στου μυαλού τη φριχτή ερημιά

Νυχτοπούλι


Είδαν τ’ αρχικά του
είδαν τη στητή, κορμοστασιά του
είδαν την φωτιά, την πυρκαγιά του
είπαν ‘φταιξαν τα λευκά φτερά του…

Τρύπησε το βόλι
μέσα την μικρή-μικρή καρδιά του
ύστερα το θυμηθήκαν όλοι
είχε όμως βγάλει τα φτερά του.
Λήθη η φυγή του
έτσι είπανε, τη φύλακή του
άρνηση βαπτίσαν την πληγή του
και μαχαίρι, την αχνή φωνή του.

Τέρμα η νυχτιά του
τέρμα η φωλιά κι η φυλλωσιά του
τέρμα το νυχτέρι, η αρματωσιά του
τέρμα τα ολόγλυκα φιλιά του…

Στα μικρα δωμάτια

Μια θέα από ταράτσες
και δυο δάση από αντένες
φτιάχνεις γελαστές γκριμάτσες
για τις μέρες που είναι ξένες
για τις νύχτες τις κλεμμένες…

Στα μικρά-πνιχτά δωμάτια
ζούνε μαγεμένοι δράκοι
και υπνωτισμένοι μάγοι
Ζούνε θρύλοι σ’ αναλόγια
βασιλιάδες που ‘ναι ράκη
πριγκηπέσες από στάχτη
Στα μικρά-πνιχτά δωμάτια
μύθους κρύβει η αγάπη

Ξεχασμένα μανταλάκια
πλαστικά, και faux γαρδένιες
στα μικρά-μικρά δρομάκια
ζουν αγάπες ξεχασμένες
οι καρδιές μας πεισμωμένες….

μικρές στιγμές


'Απόψε θέλω να μεθύσω... και να μην σκέφτομαι γιατί...

Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω... και να 'ναι γύρω μου γιορτή...'


Είναι κάτι στιγμές
αδύναμες και τρυφερές
καρδιάς παλιές πληγές
στο τώρα φέρνουνε
παγίδες και ντροπές
αδύναμες, μικρές στιγμές…

Στης νύχτας μέσα μια σχισμή
λιώνεις σε μια ξένη αγκαλιά
λύτρωση γυρεύεις ζεστασιά
και όμως σπας σαν το γυαλί
που είχε από πριν ρωγμή

Στης ώρας δυο υγρά λεπτά
είσαι σε μια ζήση μακρινή
δίχως παρελθόν και προσμονή
το τώρα ζεις ηδονικά
μετά μετράς τα θρύψαλα



“Αντάρτες, τού σκαριού μου κουπολάτες,
στα αμπάρια της εξάρτησης, σταυρώνω.” Σ.Π.


Είναι οι φωνές μας... / Our voices are...



Είναι οι φωνές μας πληγές
στον τοίχο σπασμένες κραυγές
Ντροπές σε στιγμές ατυχείς
ποιό λάθος σου ψάχνεις να βρεις;

Τί να ζυγίσω και πώς να μετρηθεί
η λύπη για κάθε πληγή,
για κάθε σιωπή, για κάθε κραυγή,
το λάθος τεντώνει σα σκοινί…
Πώς να χωρέσεις και πώς
να πορευτώ σ' ένα χαμένο εγώ,
σε όσα χρωστώ, σε όσα ζητώ,
να γίνω μια άλλη, δεν μπορώ…

Είναι οι φωνές μας σιωπές
και άηχες λέξεις πολλές
Πονούν οι στιγμές της στιγμής
μέσα μου και αν αντηχείς...



__________________________________________________




Our voices are wounds
wall broken cries
Shame on unfortunate times
what mistakes you're looking for?

What to weigh and how to measure
the regret for each wound
for every silence, every cry,
the wrong is a tightrope…
How can you fit in me
as I move forward to a lost self,
to what I owe, in what I call,
to become another, I can ...

Our voices are silences
and many words aiches
The moments of the moment ache
even when you are echoing in me...