Βότσαλα πολύχρωμα και κοχύλια ένα σωρό,
έχει καρδιά μου εδώ..
Προτροπές της χαράς,
της δικής μου, της δικής σου, της αυγής...
σε μια νιότη κλεφτή από το αύριό της
απ’ το μετά,
…της δροσιάς.
T’ ακροθαλάσσι, ανέκφραστο όπως πάντα
-όταν το απαιτούν οι «σοβαρές» καταστάσεις...-.
Μόλις που, ψιθύρισε κάτι
ανακατεύοντας τα βότσαλά του…
Άκουσες τί;
Τίποτα δε είπε,
απλά κινήθηκε προς την θάλασσα:
….χρρρρ, χρρρρ, χρρρρ.…
..................τρεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου