Τα λόγια γίνονται φορές, κλωστές

«Ήταν μια φορά κι έναν καιρό,
μία φορά μ’ έναν καιρό,
αλλά άλλαξε απότομα η φορά
και γύρισε ο καιρός,
κι έγινε ένας καιρός, μία φορά...»

Στάλαξε του σούρουπου το γκρι

μέσα στο μπλε μου το βαθύ
κι ασήμισε θαρρείς, λευκό ποτήρι…
Ύστερα του πήρα την κλωστή
όση ζητούσε να κοπεί
την στήριξα καλά, στα δυο μου χείλη…

Τα λόγια γίνονται φορές, κλωστές
στα δόντια κόβονται,
τα χείλη σου ματώνουν
Γι αυτό σου λέω, νιώσε τις σιωπές
που αίμα γεύονται
και ύστερα στεγνώνουν

Έψαχνε το βλέμμα του να βρει
μία βελόνα στο χαλί
και σκόρπιζε τις λέξεις σαν βιβλίο…
Άκουσε μονάχα την κραυγή
που ‘χει ποτήρι πριν σπαστεί
και γύρισε να δει το γκρι τοπίο…

Τα λόγια γίνονται φορές, κλωστές
το στόμα ράβουνε
για να μην θανατώσει
Γι αυτό σου λέω σπάσε τις σιωπές
φιλί να στάξουνε
να δούμε αν λυτρώσει

στον Σ.Π. και σε ό,τι μας "γλυκαίνει" την καρδιά...