Μπορεί...

Με τεντώνεις σα σφεντόνα
και με ρίχνεις στον αιώνα
του με θέλεις, δεν με θέλεις
και τη μέρα μου παιδεύεις
κι έχω χάσει πια το είναι
του τί είμαι, τί δεν είμαι
κι έχω χάσει τη ντροπή...

Έλα πάρε με στα χέρια
δώσε μου κι ένα φιλάκι
για να πάψει το φαρμάκι
που μου τρώει την ψυχή…
Έλα κράτησέ με λίγο
να ανασάνει το κορμί μου
να μπει φως στην φυλακή μου
πριν της δίκης την ποινή…
Τη θανατική ποινή…

Με τεντώνεις και με στέλνεις
και με λύνεις και με δένεις
και δεν ξέρω πια ποιος είμαι
μόνο ψιθυρίζω, "στείλε"
ένα σήμα στην Ιθάκη
μπας και βγάλω καμιάν άκρη.
Κι εσύ λες μόνο: «μπορεί…»

2006