πως του κόσμου η ζήλια
είν’ αλάτι στα χείλια,
σ’ ανοιχτή πάνω πληγή.
Οι στιγμές μας οι λίγες,
μοιάζουν να ‘ναι η μέρα
που ξεφεύγει του χρόνου,
σα νερό μες στα χέρια.
Η καρδιά μας το ξέρει,
στα κρυφά ακρογιάλια
μαρτυρούν μαϊστράλια,
όσα το στόμα δεν πει.
Πάντα η ζήλια σκοτώνει,
η χαρά τη λερώνει
γι αυτό λέμε πως πρέπει
η στιγμή να κρυφτεί.
Φυσικά και ζηλεύουν,
που δεν είμαστε χώρια
και πικρή στεναχώρια,
σαν μας βλέπουν κοντά.
Πάντα θα ‘χει ο κόσμος,
στην καρδιά μοιρολόγια
μα εμένα μου φτάνουν,
όσα νιώθω απλά.
